تاریخچه پیدایش نخ جراحی

دوران باستان

30000 سال قبل از میلاد:

استفاده از سوزن‌های سوراخ‌دار: اولین شواهد استفاده از سوزن‌های سوراخ‌دار به دوران عصر حجر بازمی‌گردد. بقایای فسیل‌شده جمجمه‌ها نشان می‌دهد که از این سوزن‌ها. برای جراحی و بستن زخم‌ها استفاده می‌شد.

1600 قبل از میلاد:

کات‌گوت (Catgut): جراح یونانی، گالن از پرگامون (Galen of Pergamon). از ابریشم و کات‌گوت (روده‌ی درهم تنیده‌ی گوسفند یا اسب) برای بخیه زدن تاندون‌های. بریده شده گلادیاتورها استفاده می‌کرد. کات‌گوت به نخ بخیه اصلی تبدیل شد.

150 میلادی:

اولین بخیه‌های شناخته شده در مصر: نگاشته‌های‌ مصری اولین اشاره تاریخی به استفاده از نخ بخیه برای درمان زخم‌ها را نشان می‌دهند: “باید زخم‌های او را با بخیه ببندید.”

قرون وسطی و انقلاب صنعتی

1876:

سخنرانی سرنوشت‌ساز Sir Joseph Lister: جراح بریتانیایی، Sir Joseph Lister، که به معرفی مفهوم ضدعفونی در جراحی کمک کرد، در کنگره‌ی پزشکی صدمین سالگرد فیلادلفیا سخنرانی‌ای کرد که الهام‌بخش Robert Wood Johnson برای راه‌اندازی شرکت Johnson & Johnson’s با هدف پیشبرد جراحی استریل شد. در آن زمان‌ها، جراحان با همان لباس‌هایی که در خیابان می‌پوشیدند جراحی می‌کردند و از ابزارها و پانسمان‌های یکسان بدون تمیز کردن برای بیماران استفاده می‌کردند.

1887:

اختراع تکنولوژی تولید انبوه اولین نخ‌های بخیه استریل: شرکت Johnson & Johnson’s شروع به تولید نخ جراحی استریل (ساخته شده از کات‌گوت یا ابریشم)، پانسمان‌های جراحی، پنبه و گاز استریل کرد. این کار به آغاز ضدعفونی در جراحی مدرن کمک کرد و در نتیجه‌ی آن نرخ بقای بیماران در بیمارستان‌های آمریکا به شدت افزایش یافت.

پیشرفت‌های قرن بیستم

دهه 1920:

Mersutures: George Merson، داروساز اسکاتلندی، نخ‌های بخیه‌ای را تولید کرد که با یک رشته از مواد به ته سوزن متصل بود (سوزن‌های بدون سوراخ). این اختراع آسیب بافتی ناشی از کشیدن رشته‌های دوتایی نخ از طریق پوست را تا حد زیادی کاهش داد.

1949:

تشکیل Ethicon Suture Laboratories: Johnson & Johnson’s با خرید شرکت Merson و ادغام آن در شرکت تولیدکننده‌ی نخ بخیه، نام شرکت جدید را به Ethicon Suture Laboratories تغییر داد. این نام در سال 1953 به Ethicon Inc تغییر یافت.

1960:

معرفی فرایند استریل کردن توسط تابش: شرکت Ethicon فرایندی را معرفی کرد که از طریق بمباران اشعه، نخ‌های بخیه را استریل می‌کرد. این فناوری به عنوان یک پیشرفت غیرمنتظره تلقی می‌شد زیرا اجازه می‌داد نخ‌های بخیه پس از بسته‌بندی نهایی استریل شوند و از باقی ماندن باکتری‌ها در خارج از بسته‌بندی اطمینان حاصل شود.

نوآوری‌های مدرن

دهه 1970:

نخ‌های جذبی مصنوعی: با معرفی نخ‌های بخیه جذبی مصنوعی مانند پلی گلیکولیک اسید و پلی گلاکتین 910، عصر جدیدی در تولید نخ‌های بخیه آغاز شد. این مواد در شرایط کنترل‌شده و با ترکیبات شیمیایی یکسان تولید می‌شدند، بنابراین مقاومت و تخریب‌شدگی معتبرتری در محیط بیولوژیکی داشتند و واکنش‌های بافتی ضعیف‌تری نشان می‌دادند.

دهه 1980:

نخ‌های تک رشته‌ای و چند رشته‌ای: نخ‌های تک رشته‌ای از یک رشته منفرد تشکیل شده‌اند. و تراوایی کمتری دارند. در حالی که نخ‌های چند رشته‌ای از بافتن. چند الیاف به هم ساخته می‌شوند. و انعطاف‌پذیری بیشتری دارند. نخ‌های تک رشته‌ای و جذبی مانند پلی دیوکسانون و پلی گلیکونات نیز معرفی شدند.

دهه 2000 و بعد از آن:

پلیمرهای جدید و نخ‌های بخیه پیشرفته: با پیشرفت تکنولوژی مواد زیستی. کوپلیمرهای توده‌ای تقسیم شده شامل بخش‌های نرم و سفت معرفی شدند. این نخ‌ها ویژگی‌های بهتری در کنترل زمان استفاده و انعطاف‌پذیری داشتند. همچنین نخ‌های بخیه سریع جذب مانند پلی گلاکتین 910 آغشته به پرتوهای یونیزه‌کننده معرفی شدند. که زمان جذب کوتاه‌تری داشتند.

نتیجه گیری: